Şimdi bi kere,Türk kadını olarak ailelerimiz tarafından 'eyyyy sevgili kızım,birinci vazifen,okulunu bitirip çalışmaya başladıktan sonra evlenip çocuk doğurmaktır.Mevcudiyetinin ve istikbalinin yegane temeli budur' cümlesi bilinçaltına kazınarak yetiştirilmiş bir güruhuz.Napıyoruz?Okullar bitince,ve hatta kimimiz bitmeden,bu kutsal öğretiyle evlenecek erkek peşine düşüyoruz.(+90 doğumluları tenzih ediyorum,onlar bizden akıllı)Sonuç;genç yaşta işimiz var,kocamız var,çocuğumuz var,herkes mutlu.İşten eve koşup çocuğumuza bakmalı,yemekli ütülü temizlikli mutlu bir hayatımız var.Ama bize de arada bir geliyor,tamam mevcudiyetimizin yegane temelini gerçekleştirdik ama,acaba üstüne bir taş daha koysak fena mı olur,neden en son 22 yaşında bişeyler öğrendik,biraz kendimizi geliştirmek,işimizde daha iyi olmak için bişeyler mi yapsak diyoruz...Gerçi hemen kafalarda koca/çocuk/evin düzeni/ütü/yemek vs vs gibi üstümüze yapıştırılan sorumluluklar beliriyor ama hadi diyoruz ya....Bi gayret...Gidiyoruz bi eğitime,seminere falan...Sonra geliyor Türk kadınının kendini geliştirmemesinden muzdarip bir aşırı gelişmiş beyimiz ve diyor ki;
A:Çocuğunuz var demek,kim bakıyor şimdi ona?(bu soruyu sorduğuna göre belli ki çocuklu)
K:Babası bakıyor
A:Ooo ne kadar şanslısınız
K:Sebep?
A:Siz yokken çocuğunuza bakıyor
K:0€|><~€\<|%{*}%}^|!
Hayır,çünkü o çocuk sadece benim,fotosentezle yaptım ben onu,saksıda büyüttüm,suyunu verdim,güneşe koydum,kolu bacağı çıktı.Ne kadar şanslıyım ki kocam da madem eğitime gidicen,koy çocuğu saksısına da öyle git demiyor,sevabına bakıyor.Tepkiye baksan,babası astronot,benim yokluğumda aldı çocuğu Mars'a gitti dedim zannedersin,öyle bi gözü yerinden çıkmak.
Farklı bir durumda erkekler arasındaki konuşmaları ele alalım:
E1:abi geçen haftasonu senin hanım yokmuş,naptın,kayınvalideye mi kitledin oğlanı?
E2:(gururla) ehe eheheheee yok abi ben baktım.
E1E3 E4 koro:Vay abi nası baktın ya çok zor olmadı mı?Senin hanım da çok şanslı,nası baktın abi nası yaptın ya ben olsam hayatta bla bla bla(sonrası türlü zırvalık)
E1 E3 ve E4dün nezdinde erkek kısmının %95ine sesleniyorum:birbirimize dürüst olalım,adam beyin ameliyatı yapmadı.Atomu da parçalamadı.Altı üstü çocuk baktı lan, çocuk,yemeği hazırlanmış,kıyafetleri hazırlanmış,acil durumlar için ilaçları sıralanmış,kendi öz evladına baktı!Hayvan!Neyin goygoyunu yapıyosun?
Bu E1 E3 E4 kişileri 15 yaşındayken yemek yediği tabağı lavaboya koyduğu için 'aman da benim becerikli oğlum,nasıl da yardım edermiş annesine'diye pohpohlanmış insanlar arkadaşlar.Çünkü bizim jenerasyonun anneleri böyleydi hakkaten,adamlara da çok suç bulmamak lazım.E bu halde yetişen adam da diyor ki; vaaaaaay sen çocuğuna mı baktın.karşısındaki de övünerek cevap veriyor;baktım tabi.Biri bana bunu söylese,derim ki,abicim,embesil miyim ben,bi çocuğun neyine bakamıycam,neyin dehşetini yaşıyorsun sen?Üstelik,beyler,şunu kabul edelim,çocuk dediğiniz şey (bebeklik ve anneye bağımlı olma zamanlarını çıkarıyorum)bakıma muhtaç olan,kendi yemeğini dökmeden yiyemeyen,sürekli televizyon izlemek isteyen,iletişim konusunda sıkıntıları olan küçük insanlardır.yani sizden tek farkı,daha küçük olanların popolarını temizleyememeleri,Şimdi sen buna neden bakamıycaksın ki,zaten aynısınız!
Dolayısıyla,doğrudur,Türk kadını kendini geliştiremiyor arkadaşlar.Zira bu konuda eleştirisi olan çok gelişmiş arkadaşlarımız bile 'a-aaaa sen buradayken çocuğun babasıyla mı kalıyor cık cık cık' derken, ve hatta kendi annemiz bile zaman zaman "ama kızım yani nerden çıktı şimdi bu eğitim işleri,oğlanı bana bıraksaydın bari" tarzında tatlı bi mahalle baskısı uygularken o iş olmuyor işte.Yine de zor şartlara rağmen kendimizi hiç geliştirmiyor değiliz.Mevcut ileri düşünceli erkeklerimiz sayesinde iş-ev-çocuk üçgeninde,başka hiç birşey yapmaya fırsatımız olmadığı için götümüzü göbeğimizi gayet güzel geliştiriyoruz,buyur arkadaşım,hadi gel,bunu da eleştir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder